Teoria biologiczna temperamentu Eysencka: Zaliczamy ją do teorii osobowości, zakłada biologiczne podłoże temperamentu i cech temperamentalnych ekstrawersja, introwersja, neurotyczność psychotyczność. Temperament to charakterystyczny sposób zachowania się człowieka, ale w szczególności wobec innych ludzi. agresywne/autodestrukcję
Najważniejsze przepisy drogowe – o czym musi pamiętać każdy kierowca?W teorii każdy kierowca powinien znać na pamięć przepisy ruchu drogowego. Raz na jakiś czas warto jednak odświeżyć wiedzę. Przyjrzyjmy się ważnym zasadom z kodeksu ruchu drogowe – podstawowe manewry Prawo o ruchu drogowym wyróżnia następujące manewry: wymijanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub uczestnika ruchu poruszającego się w przeciwnym kierunku, omijanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok nieporuszającego się pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, wyprzedzanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub uczestnika ruchu poruszającego się w tym samym kierunku. W przypadku omijania, szczególnie istotny jest przepis zabraniający wykonywania tego manewru, jeśli pojazd przed nami zatrzymał się przed przejściem dla pieszych. Warto pamiętać też o podstawach zwianych z wyprzedzaniem pojazdów silnikowych. Manewr ten jest zabroniony: przy dojeżdżaniu do wierzchołka wzniesienia, na zakręcie oznaczonym znakami ostrzegawczymi, na skrzyżowaniu, z wyjątkiem skrzyżowania o ruchu okrężnym lub na którym ruch jest kierowany. W większości przypadków należy wyprzedzać z lewej strony. Wyprzedzanie z prawej jest dopuszczalne na odcinku drogi z wyznaczonymi pasami ruchu: na jezdni jednokierunkowej, na jezdni dwukierunkowej, jeżeli co najmniej dwa pasy ruchu na obszarze zabudowanym lub trzy pasy ruchu poza obszarem zabudowanym przeznaczone są do jazdy w tym samym kierunku. Pierwszeństwo – przepisy drogowe Kto ma pierwszeństwo przejazdu? Przy okazji odświeżania wiedzy na temat przepisów drogowych dotyczących pierwszeństwa przejazdu, dobrze jest przypomnieć sobie hierarchię ważności sygnałów, znaków i przepisów. Przedstawia się ona następująco: na pierwszym miejscu są polecenia i sygnały dawane przez osobę kierującą ruchem, np. policjanta, następne w hierarchii są sygnały świetlne, w trzeciej kolejności patrzymy na znaki drogowe, na końcu stosujemy się do zasady prawej dłoni. Nieco inne zasady obowiązują w przypadku tramwajów. Mają pierwszeństwo na skrzyżowaniach równorzędnych, przy zjeździe z ronda oznaczonym znakami „ustąp pierwszeństwa” i „droga z pierwszeństwem przejazdu” czy na rondzie bez oznaczenia o pierwszeństwie przejazdu podczas wjeżdżania i zjeżdżania. Także na skrzyżowaniu ze znakami trzeba ustąpić pojazdowi szynowemu, przy tej samej hierarchii (np. na skrzyżowaniu z pierwszeństwem łamanym). O czym jeszcze warto pamiętać? Przy zmianie pasa ruchu, pierwszeństwo ma pojazd, który już jedzie tym pasem. Przy równoczesnej zmianie pasa przez dwa pojazdy, pierwszeństwo ma ten z prawej strony. Rondo a skrzyżowanie – co mówią przepisy drogowe? W kodeksie nie ma nawet takiego pojęcia, jak „rondo”. Definicja mówi o skrzyżowaniu o ruchu okrężnym, na którym ruch odbywa się w jedną stronę dookoła placu czy wyspy. Jest ono oznaczane na wjeździe znakiem C-12, któremu bardzo często towarzyszy A-7, czyli „ustąp pierwszeństwa przejazdu”. Dojeżdżając do ronda, zwróćmy uwagę na to, czy faktycznie przy drodze stoi charakterystyczny znak odwróconego trójkąta. Wprawdzie to rzadka sytuacja, ale jeśli go nie ma, to pierwszeństwo mają pojazdy wjeżdżające na skrzyżowanie, a nie jadące rondem. Fotoradar – przepisy drogowe Prędkości na drogach – podstawowe informacje Dla pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony (samochodów, motocykli, pojazdów ciężarowych), obowiązują następujące ograniczenia prędkości na drogach: autostrada – 140 km/h, droga ekspresowa dwujezdniowa – 120 km/h, droga ekspresowa jednojezdniowa – 100 km/h, droga dwujezdniowa o co najmniej o dwóch pasach w każdą stronę – 100 km/h, pozostałe drogi, czyli de facto trasy poza obszarem zabudowanym – 90 km/h, obszar zabudowany – 50 km/h niezależnie od pory dnia, strefa zamieszkania – 20 km/h. Co trzeba wiedzieć o zatrzymaniach i postojach? Zatrzymanie i postój bywają mylone, ale przepisy ruchu drogowego wyraźnie je oddzielają. Jest to związane z innymi zakazami dotyczącymi zatrzymania i postoju. Zatrzymaniem jest unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające nie dłużej niż minutę, a także każde unieruchomienie pojazdu wynikające z tych warunków lub przepisów. Postój to unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające dłużej niż minutę. Zatrzymania zabrania się bezpośrednio na oraz w odległości mniejszej niż 10 m od przejazdów kolejowych i tramwajowych, skrzyżowań, przejść dla pieszych, przejazdów rowerowych, a także w tunelach, na mostach, wiaduktach czy przystankach. Każdy postój jest zatrzymaniem, więc wszędzie tam, gdzie zatrzymanie jest zakazane, nie może dojść do postoju. Dodatkowo postój jest zabroniony np. w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd oraz dostęp do prawidłowo zaparkowanego pojazdu, przed i za przejazdem kolejowym, w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu. Więcej o kwestii tego, gdzie może stać nasz samochód, piszemy w tekście Parkowanie na chodniku – co mówią przepisy?. Obowiązkowe wyposażenie samochodu Lista obowiązkowego wyposażenia samochodu jest bardzo krótka i obejmuje: gaśnicę ABC z homologacją, trójkąt ostrzegawczy ze znakiem homologacji. Zalecamy ponadto wożenie ze sobą kamizelki odblaskowej, a najlepiej czterech lub pięciu, dla każdego pasażera. To nie tylko kwestia bezpieczeństwa. Przepisy drogowe nakazują ich noszenie pieszym po zmroku poza terenem zabudowanym. Zmiany w przepisach, które weszły na przełomie 2021/2022 Już w 2021 kierowców przywitano z listą zmian w prawie o ruchu drogowym. Niektóre z nich dotyczą jednak nie tylko kierowców, ale również i pieszych. Wśród zmian znajdziemy między innymi ujednolicenie dopuszczalnej prędkości w obszarze zabudowanym bez względu na porę dnia. Zwiększono również zakres ochrony pieszego na przejściu dla pieszych. Kierujący pojazdem musi dokładniej obserwować zarówno przejście, jak i jego okolicę. Jest bowiem zobowiązany do stworzenia możliwości bezpiecznego przejścia pieszemu. Zarówno temu znajdującemu się na przejściu, jak i temu, który dopiero się do przejścia zbliża. Jednak w kwestii pieszych zmiany również obejmują ich samych. Otóż zabraniają pieszemu korzystania z telefonu komórkowego oraz innych urządzeń mogących upośledzić percepcję w trakcie przechodzenia przez jezdnię. Kolejne ważne zmiany to zakaz jazdy „na zderzaku”. Wielu kierowców praktykowało tę technikę jazdy, przez co dochodziło do licznych kolizji. Po zmianach obowiązywać będzie konkretna odległość pomiędzy pojazdami, która ma wynosić 50% aktualnej prędkości. Jadąc np. 100 km/h musimy zachować odległość 50 m za poprzedzającym autem. Rok 2022 przyniósł ogromną rewolucję w kodeksie drogowym. Lista zmian w prawie o ruchu drogowym, o których muszą wiedzieć kierowcy, jest nie tylko długa, ale i „kosztowna”. Zmiany, które mocno uderzą po kieszeni nie tylko fanów szybkiej jazdy, to przede wszystkim nowy taryfikator mandatów. Mocno wzrosła wysokość za wykroczenia drogowe związane z przekroczeniem prędkości. Piraci drogowi będą musieli mocno trzymać się za kieszeń jeśli zdecydują się na wyprzedzanie na przejściu dla pieszych czy też jazdę po alkoholu. Za nieprzestrzeganie nowych przepisów grozi kara nawet kilku tysięcy złotych. To jednak nie koniec wyższych mandatów dla kierowców, którzy nie przestrzegają przepisów. Wzrosną również kary za korzystanie z telefonu w trakcie jazdy. Mandaty w 2022 – ile zapłaci pirat drogowy? Zmiany w kodeksie drogowym wchodzące w 2022 roku to zdecydowanie walka z piractwem drogowym. Wysokie ceny mandatów oraz wzrost punktów karnych za wykroczenia to jedne z kluczowych zmian. Dla tych, którzy lubią przycisnąć więcej gazu, czekają nie lada stawki. Przekroczenie prędkości do 30 km/h będzie kosztowało 400 zł. Przekroczenie od 31 do 40 km/h to już mandat w wysokości 800 zł. Za przekroczenie prędkości w granicach 41-50 km/h zapłacimy już 1000 zł. Natomiast jadąc więcej o 51-60 km/h mandat wyniesie aż 1500 zł. Przy przekroczeniu prędkości o 61-70 km/h z saldo naszego konta bankowego zmniejszy się już o 2000 zł. A fani ostrej jazdy, którzy przekroczą prędkość o ponad 70 km/h będą zobowiązani zapłacić mandat w wysokości aż 2500 zł! To jednak nie koniec rewolucji w mandatach. Również za korzystanie z telefonu w trakcie jazdy będziemy musieli zapłacić już 500 zł kary. A jeśli nie udostępnimy pierwszeństwa pieszemu? Z portfela zniknie 1500 zł. Parkując na miejscu dla niepełnosprawnych bez odpowiednich uprawnień, zapłacimy aż 800 zł. Cóż, nie podlega wątpliwości, że piractwo drogowe to bardzo kosztowne „hobby”, którego zdecydowanie nie popieramy! Co więcej, o każdym łamaniu przepisów dowie się ubezpieczyciel, który podniesie wysokość OC zależnie od historii wykroczeń. Ubezpieczyciel będzie miał bowiem wgląd do bazy CEPiK, co pozwoli mu bacznie obserwować wszystkie błędy kierowców. Ten zaś za nie następnie zapłaci w realnie wyższej stawce OC. Przepisy ruchu drogowego, które mało kto zna W Danii przed uruchomieniem samochodu należy sprawdzić, czy pod autem nie leży człowiek. W Niemczech można prowadzić nago, pod warunkiem, że nie gorszy to innych kierujących. Jakie nietypowe przepisy obowiązują w Polsce? Wbrew pozorom, nie ma ich tak wiele, ale kilka warto sobie przyswoić, szczególnie tych, które mogą skończyć się mandatem. Kara może nas spotkać na przykład za jazdę w szkłach kontaktowych. Jeśli mamy wadę wzroku, warto zerknąć na odwrotną stronę prawa jazdy i sprawdzić rubrykę 12. Będzie tam wpisany kod, jaki lekarz podał przy okazji wydawania zaświadczenia dopuszczającego do kierowania pojazdami. Jeżeli widnieje tam kod to mamy obowiązek jazdy w okularach. Jeśli zaś znajduje się tam kod to należy mieć soczewki kontaktowe. W przypadku kodu dopuszczalne jest prowadzenie pojazdów zarówno w okularach, jak i szkłach. Gdy w trakcie kontroli policjant zobaczy na prawie jazdy kod a na nosie będziemy mieć okulary, może przyznać mandat w wysokości 500 zł za jazdę bez uprawnień. Żeby zmienić kod, trzeba ponownie wybrać się do lekarza i złożyć wniosek o nowy dokument. Mandatem może się też skończyć trąbienie, na przykład w sytuacji, w której ktoś przed nami stoi mimo zielonego światła. Prawo zabrania używania sygnału dźwiękowego na obszarze zabudowanym, jeżeli nie jest to związane z bezpośrednim niebezpieczeństwem. Jakie jeszcze perełki można znaleźć? W kodeksie znajdziemy zakaz zatrzymywania zwierząt na jezdni. Jest też zapis o mało znanym ograniczeniu prędkości. Nie możemy jechać szybciej niż 40 km/h motocyklem (również z przyczepą), czterokołowcem lub motorowerem, jeżeli przewozimy dziecko w wieku do 7 lat. Powyżej tej granicy wiekowej, ograniczenie nie obowiązuje. Przy okazji nietypowych przepisów, warto odświeżyć sobie wiedzę o oklejaniu szyb. Piszemy o tym w artykule Przyciemnianie szyb a przepisy – czy można przyciemniać szyby w aucie?. Bez względu na to, jakie obowiązują przepisy, pamiętajmy, że najważniejsze jest bezpieczeństwo. W razie wątpliwości co do tego, jak się zachować, po prostu zwolnijmy lub ustąpmy pierwszeństwa, nie ryzykujmy stłuczki czy wypadku.

Świetna szkoła jazdy. Teoria prowadzona przez Pana Wojtka bardzo przystępnie i zrozumiale. Odpowiada wyczerpująco na każde pytanie i sprawia, że wiedza sama wchodzi do głowy. :) I na egzaminie nie będziecie mieć żadnych wątpliwości zarówno w zakresie znajomości przepisów jak i tego co i kiedy wolno na drodze.

CPC (Certificate of Professional Competence) czyli Świadectwo Kwalifikacji lub też dawny kurs na przewóz rzeczy. Co to jest CPC? CPC (Certificate of Professional Competence) jest to kwalifikacja którą muszą posiadać zawodowi kierowcy aut o masie powyżej oraz kierowcy autobusów. Obowiązek posiadania wprowadzono na terenie całej Europy w celu podniesienia bezpieczeństwa oraz zachowania wysokich standardów wykonywanego zawodu. W Wielkiej Brytanii wymóg ten wszedł w życie 10 września 2009r DQC (Driver Qualification Card) w Polsce kod 95 wbijany w prawo jazdy natomiast w Wielkiej Brytanii wydawana jest dodatkowa karta ze zdjęciem koloru niebieskiego która wygląda jak prawo jazdy. Jak zrobić CPC? Nowi kierowcy oprócz egzaminu na prawo jazdy muszą zdać egzamin teoretyczny oraz praktyczny żeby móc pracować zawodowo. Są to 2 dodatkowe moduły które można zdawać razem z egzaminami na prawo jazdy. Moduł 1 - teoria na prawo jazdy Moduł 2 - teoria CPC Moduł 3 - egzamin praktyczny na prawo jazdy Moduł 4 - egzamin praktyczny CPC Kierowcy którzy już posiadają CPC, muszą je odnawiać co 5 lat. Aby odnowić kwalifikację, należy odbyć szkolenie które wynosi 35h. Podzielone jest na 5 etapów po 7h każdy, nie trzeba robić tego kursu w całości, można np. robić co roku jeden etap po 7h. Ważne aby przed upływem ważności CPC mieć ukończone 35h co automatycznie przedłuża tą kwalifikację o kolejne 5 lat. Jeśli potrzebujesz pomocy w zrobieniu kursu skontaktuj się z nami. Jak sprawdzić ile godzin nam zostało do zrobienia? Możemy to zrobić poprzez internet, logując się na stronie: W górne pole wpisujesz numer prawo jazdy a w dolne hasło. Wyświetli Ci się strona z informacją odnośnie wykorzystanych kursów oraz tych które zaliczają się do przedłużenia kwalifikacji. Jeśli nigdy wcześniej nie korzystałeś z tego serwisu musisz wysłać prośbę o hasło do logowania. Zrobisz to klikając na opcje “Register (drivers only) jak na zdjęciu nr. 2. Tak wygląda strona po zalogowaniu. Widać date ważności karty (Expires on) oraz jakie mamy zrobione kursy - Firma która kurs robiła (Training provider), temat kursu(Course name), data oraz status czyli czy kurs został wykorzystany do przedłużenia kwalifikacji (used- wykorzystany).
Egzamin na prawo jazdy często wiąże się ze stresem, a to najlepsza droga do oblania go. Z czym Polacy zdający egzamin mają największy problem? Z teorią czy praktyką? Częściej oblewają na placu czy na mieście? Prześledźmy dane z Warszawy z kilku ostatnich lat
Zapamiętaj to! – to seria skupiająca w sobie wszystkie najważniejsze podsumowania nauki teorii na prawo jazdy kategorii B. Cała seria będzie składała się z 15 lekcji z podsumowaniami. Swego rodzaju taki mini przewodnik kursanta. Teoria prawo jazdy kat. BDlaczego warto uczyć się teorii, a nie wykuwać pytań na blachę? Teoria dzieli się na dwie części. Po odbyciu kursu teoria prawo jazdy i zdaniu egzaminu wewnętrznego, upoważnia Cię do przystąpienia nauki jazdy w ruchu ulicznym. Czyli samochodem szkoły jazdy w towarzystwie instruktora, gdzie teorię będziesz przekuwać na praktykę. Druga część teorii, to egzamin państwowy teoretyczny, który następuje po odbyciu całego kursu na prawo jazdy. Dlaczego warto uczyć się teorii, a nie wykuwać pytań na blachę? Wykuwanie na blachę, to chyba pozostałość ze szkoły. Przyjmując różne techniki pamięciowe uczymy się, aby zdać teorię i mieć święty spokój. Z jednej strony to zrozumiałe – chcesz zaliczyć sprawdzian (egzamin teoretyczny), a dalej to jakoś będzie. No właśnie. Ponad 40% kierowców jeździ na pamięć, a ok. 50%, która ma prawo jazdy dłużej niż 10 lat, obecnie nie zaliczyłoby teorii. Nauka teorii przyda Ci się kiedy będziesz już pełnoprawnym kierowcą. Po zdaniu egzaminu na prawo jazdy zobaczysz, jak szybko zaczniesz się zastanawiać w poszczególnych sytuacjach, kto ma pierwszeństwo, czy możesz swobodnie przejechać, czy wykonać dany manewr. Dzieje się tak, ponieważ w większości teorii uczymy się z celem, aby zdać egzamin. Co tak, jak w przypadku szkolnych sprawdzianów sprawia, że rzeczy wykute na przysłowiową blachę – chcąc nie chcąc, ulatniają się z naszej głowy. Dlatego moim zdaniem teorii na prawo jazdy powinieneś uczyć się nie tylko po to, aby zdać egzamin, ale również po to, aby mieć w głowie podstawy i nie popełniać nagminnie błędów na drodze. Jeśli to czytasz, możesz pomyśleć, że to totalne bzdury. Jednak wierz mi na słowo – nauka jazdy przygotowuje do zdania egzaminu. Prawdziwa szkoła zaczyna się wtedy, kiedy zostaniesz na drodze sam. Zdany na siebie i własną wiedzę.
W momencie ubiegania się o prawo jazdy kategorii A1, B1, lub B w momencie nie ukończeniu 18 lat, potrzebna jest zgoda rodziców. Zaliczona teoria jest ważna przez pół roku od zdania testu. W Dąbrowie Górniczej przeprowadzanych jest codziennie około 160-170 egzaminów na prawo jazdy. Każdy z kandydatów na kierowców liczy, że uda mu się zdobyć ten upragniony dokument za pierwszym razem. Nie zawsze tak jest, bo na sukces składa się wiele czynników. Co dziś sprawia kursantom największe problemy? Czy obecny cykl szkolenia i egzaminowania jest skuteczny?Każdego kursanta szkolimy indywidualnie, biorąc pod uwagę jego charakter, osobowość. Każdego trzeba wyczuć. Mamy minimum 30 godzin jazd zapisanych w ustawie. Jednemu to wystarczy, a inny potrzebuje np. 10 godzin więcej. Dąbrowa jest dużym, ruchliwym miastem. Na szczęście mamy odmalowane na nowo oznakowanie poziome jezdni, bo było z tym dość ciężko. Jeździło się trochę na wyczucie, nie widząc, gdzie jest linia ciągła, gdzie podwójnie ciągła. Teraz jest to ułatwione. Skrzyżowania z wyspami, dużo tramwajów, przejazdów, lewoskręty. To sprawia kursantom problemy, a zwłaszcza w godzinach szczytu komunikacyjnego. Do tego dochodzi ustawienie się na odpowiednim pasie ruchu i ta dość mała kultura jazdy. Wyrozumiałość innych kierowców jest mała – mówi Adrian Szostak, współwłaściciel OSK Zebra w Dąbrowie że najważniejsze jest to, by kursant opanował technikę zmiany biegów, zatrzymywania i ruszania. - Jeżeli to opanuje, to jest połowa sukcesu, bo na jezdni czuje się pewnie. Natomiast potem uczymy zasad ruchu drogowego. Wiele ośrodków uczy tylko i wyłącznie po to, by zdać egzamin i zapomnieć po pozytywnym wyniku. Często nie uczą parkowania równoległego, tłumacząc, że to jest na egzaminach rzadziej. Nie o to przecież chodzi. Najważniejsze, by zdał egzamin i potem bezpiecznie poruszał się po drogach miasta i kraju. Poza tym, jako kierownik ośrodka, przez cztery ostatnie godziny kursu sprawdzam z każdym kursantem to, jak wyszkolił go nasz instruktor. Kolejna rzecz, to dobry instruktor. Wielu jest dziś na rynku tak zwanych „wyjeżdżaczy” godzin. Mówią tylko – lewo, prawo i tak mija cała godzina nauki jazdy. Przyjmując do pracy, zawsze sprawdzam instruktorów, czy mogą się do nas dostosować, czy chcą się jeszcze sami czegoś nauczyć. I przyznam szczerze, że jest z tym dość ciężko. Dlatego wysłałem teraz dwie osoby na kurs instruktora, gdzie od początku będą się szkolić, jak prowadzić naukę jazdy. To jest bowiem ciężki zawód. Przez całą godzinę jazdy trzeba być maksymalnie skupionym – podkreśla Jarosław Węsierski, współwłaściciel OSK jazdy jest dla każdego, niezależnie od wieku. Jak podkreślają przedstawiciele OSK Zebra często osoby młode powinny jednak jeszcze trochę odczekać, nabrać ogłady życiowej, zanim zdecydują się na samodzielną jazdę przypadku osób starszych, dojrzałych pracuje się z nimi bardzo dobrze. Są ambitne, kreatywne, same się jeszcze dokształcają. Często jest tak, że przychodzą do nas młodzi ludzie, bo rodzice zapłacili za kurs, ale nie szanują tego gestu, tych pieniędzy, wydanych przez nich. Nie chcą się przyłożyć do nauki, zdobywania potrzebnej wiedzy. Wtedy wiemy, że ciężko się będzie z nimi jeździło – przyznaje Adrian Szostak. – W historii naszego ośrodka zdarzyły się może dwa takie przypadki, że mimo naszych starań, wysiłków, osoby same czuły, że jazda samochodem nie jest dla nich. Były jednak i takie przypadki, że początkowo było trudno, potrzebowały nawet 60 godzin jazd, ale dały sobie radę i do dziś widzimy je na drodze. Najważniejsze, by nauczyć się dobrze techniki prowadzenia samochodu i zasad ruchu drogowego – dodaje Jarosław Węsierski.– Zmiana zasad egzaminu teoretycznego na tą obecną, gdzie odtwarzane są filmiki z określoną sytuacją na drodze, była bardzo dobra. Trzeba jednak rozgraniczyć nauczenie się teorii od wykorzystania jej w praktyce. My tak naprawdę w samochodzie drugi raz przerabiamy całą teorię, by kursant mógł logicznie połączyć sobie te wszystkie elementy. Dużym minusem jest natomiast to, że egzamin teoretyczny wewnętrzny zdaje się po zakończonych jazdach w ośrodku szkolenia. Tak naprawdę jest to złe. Kiedyś było tak, że po skończonej teorii może już zdawać egzamin teoretyczny u nas. To było dobre. My czekaliśmy kiedy kursant zda teorię i przystępowaliśmy do praktyki. Wiedzieliśmy, że coś tam umie, że poświęcił swój czas na naukę, by zdać ten egzamin. Teoria to nie są bowiem same wykłady tutaj, ale kursant musi popracować sam w domu. A teraz to wygląda tak, że od razu z wykładów kursant przychodzi na jazdy. I czasem mu się pewne rzeczy mylą, dlatego my tę teorię przerabiamy raz jeszcze i dostosowujemy do praktyki – mówi Jarosław Węsierski. A co z egzaminem praktycznym? – Tak należy uczyć nauki jazdy, by znać wszystkie zasady ruchu drogowego, wiedzieć, jak zachować się w określonych sytuacjach i poruszać się bezpiecznie. Dlatego uważam, że pomysły zlikwidowania jazdy po łuku nie były trafione. Dobrze, że to zostało. Należałoby jednak zlikwidować te pachołki po prawej stronie, bo większość instruktorów uczy właśnie tu jazdy na pachołek. Kursant jedzie i prostuje kierownicę na pachołku. A w tym czasie instruktor chodzi po placu, korzysta z telefonu, siedzi na ławeczce, a przyszły kierowca kręci przy tym pachołku i prostuje samochód. Powinno być tak, że na łuku przysługuje nam korekta. Jeśli widzę, że coś mi nie wychodzi, to podciągam do przodu, potem jadę do tyłu i bezpiecznie się poruszam. Czy w życiu ja muszę wjechać do garażu płynnie? Nie. Mogę się zatrzymać, podjechać, skręcić. O to chodzi, by kursant potrafił sobie auto z trudnej sytuacji wyprowadzić, a nie jeździł płynnie i kręcił się przy pachołku – mówi Jarosław powinien poznać przyszły kierowca, zanim na dobre będzie podbijał lokalne, a potem polskie i europejskie szosy?– Przyszły kierowca powinien wiedzieć, że zapięte pasy potrafią uratować życie. Mamy u nas taki symulator zderzenia czołowego. Kursant zjeżdża sobie na rolkach, zatrzymując się przy prędkości 10 km na godzinę. Ten pas zacina się, blokuje, utrzymuje kierowcę w fotelu. Mamy dodatkowo symulator dachowania. Pokazujemy jak niebezpieczne są luźno umieszczone w aucie przedmioty. U nas są to pluszaki, zabawki, które obijają kursanta, a mógłby to być w rzeczywistości jakiś laptop, telefon czy inny ciężki przedmiot. Pokazujemy jak bezpiecznie wypiąć się z pasów bezpieczeństwa, zwisając głową w dół. Jak wyprowadzić bezpiecznie z fotela pasażera, który może też np. stracić przytomność. Mamy dodatkowe zajęcia z użyciem alkogogli. Mamy też symulator ruszania. Można poćwiczyć, jak ruszać, jak się zatrzymywać. Będziemy też wprowadzać u nas kolejną nowość, a więc troleje. To dość fajna zabawa, ale połączona z nauką bezpiecznej jazdy – mówią przedstawiciele OSK Zebra. Tryb nauki Teoria.pl pomaga poznać wszystkie zagadnienia i zdać egzamin na prawo jazdy za pierwszym razem! Nauka do testów na prawo jazdy tryb pozwalający w krótkim czasie nauczyć się pytań testowych na prawo jazdy kategorii B.
Egzamin praktyczny na prawo jazdy. Już rok temu zmieniono niektóre zasady zdawania tego egzaminu. Sprawdź co teraz musisz wiedzieć i jakie umiejętności powinieneś mieć w małym palcu, aby dostać prawo zdać prawkoPomagamy zdać prawkoRozpoczynamy cykl porad dotyczących egzaminów na prawo jazdy. Będziemy wskazywać pułapkiczyhające na kursantów, opisywać popularne trasy egzaminatorów, podpowiadać przy pomocy instruktorów i mistrzów kierownicy jak eliminować błędy w prowadzeniu samochodu i bezpiecznie jeździć. Na koniec cyklu podamy wyniki zdawalnościegzaminów kandydatów na kierowców z konkretnych szkół nauki na placu manewrowym kandydaci na kierowców musieli sprawdzić wszystkie płyny eksploatacyjne i wszystkie egzaminowany pokazuje tylko jeden z płynów bądź sygnał dźwiękowy oraz jedno ze świateł zewnętrznych O tym, co ma pokazać decyduje system komputerowy, który losuje zadania - mówi Wioletta Myszkowska, egzaminator nadzorujący, kierownik Działu Egzaminowania Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu drogowego w dotyczą także jazdy po tzw. łuku na placu manewrowym. Teraz egzaminator ocenia płynność ruszania z miejsca. Nie wolno też najeżdżać na linie ograniczającą pas Najechanie na linię traktowane jest jako błąd - podkreśla Myszkowska. - Trzeba zadanie kandydat ponownie najedzie na linię, egzaminator przerywa egzamin z wynikiem negatywnym. Tosamo zresztą dotyczy najechania czy potrącenia Jeśli egzaminowany widzi, że nie będzie w stanie przy powtórce wyprowadzić auto przy cofaniunie najeżdżając linii, może zatrzymać pojazd, wysiąść z niego i poprosić egzaminującego by właściwieustawił nie będzie to traktowane jako drugi błąd, który oznaczałby "oblanie egzaminu". W części praktycznej egzaminu, egzaminator informuje zdającego o źle wykonanym zadaniu w trakcie Warto dodać, że egzamin nie musi trwać minimum 40 minut, jak to było wcześniej - dodaje Myszkowska. - Może być zakończony już po 25 minutach, jeśli egzaminator stwierdzi, iż kandydat wykonał poprawnie wszystkie też zmiany techniczne. Każdy z kandydatów otrzymuje po zakończeniu egzaminu arkusz z wynikiem, w którym wpisywana jest ocena każdego wykonywanego elementu egzaminu jest oceniane? Przede wszystkim praktyczna znajomość przepisów, odczytywanie znaków, dokładnaobserwacja drogi przed skrzyżowaniem, na przejściach dla pieszych, wcześniejsze sygnalizowaniemanewru, zajmowanie odpowiedniego pasa Najczęściej egzaminowani przekraczają linie na placu, potrącają pachołki - wylicza instruktorka. - Zauważamy, że kandydatom na kierowców brakuje płynności jazdy. Często w mieście wymuszająpierwszeństwo. Zapominają o tym, by sprawdzić, czy mają wolny pas przy jego zmianie. Nie dostosowują się do przykład przy sygnalizatorze kierunkowym wskakującym skręt w lewo - zawracają.

Pytania na prawo jazdy kategorii B (386) Czy tabliczka umieszczona pod znakiem wskazuje rzeczywisty przebieg drogi z pierwszeństwem przejazdu?

Podstawowe pojęcia niezbędne w transporcie drogowym rzeczy i osób krajowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; międzynarodowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda pojazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej; transport drogowy – krajowy transport drogowy lub międzynarodowy trans-port drogowy; określenie to obejmuje również: każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do działalności gospodarczej, niespełniający warunków, o których mowa w niezarobkowym przewozie drogowym, działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy; niezarobkowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne – każdy przejazd pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowanego lub bez ładunku, przeznaczonego do nieodpłatnego krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej, spełniający łącznie następujące warunki: pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez przedsiębiorcę lub jego pracowników, przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania po-jazdami samochodowymi, w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego – rzeczy przewożone są własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także przewóz pracowników i ich rodzin, nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług turystycznych; niezarobkowy krajowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne wykonywany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;©Kancelaria Sejmu s. 4/100 2013-02-22 niezarobkowy międzynarodowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne wykonywany z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej; przewóz drogowy – transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem (WE) nr 561/2006”; przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2012 r. poz. 1173);] międzynarodowy przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, realizowany w całości lub w części poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; linia komunikacyjna – połączenie komunikacyjne na określonej drodze między przystankami wskazanymi w rozkładzie jazdy, po której odbywają się regularne przewozy osób; przystanek – miejsce przeznaczone do wsiadania lub wysiadania pasażerów na danej linii komunikacyjnej, oznaczone w sposób określony w przepisach ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, z informacją o rozkładzie jazdy, z uwzględnieniem godzin odjazdów środków transportowych przewoźnika drogowego uprawnionego do korzystania z tego miej-sca; przewóz regularny specjalny – niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób; przewóz wahadłowy – wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym sa-mym miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie następujących warunków: każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do miejsca początkowego, miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miejsce rozpoczęcia usługi przewozowej oraz miejsce zakończenia usługi prze-wozowej, z uwzględnieniem w każdym przypadku okolicznych miejscowości leżących w promieniu 50 km; przewóz okazjonalny – przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego; przewóz kabotażowy – przewóz wykonywany pojazdem samochodowym zarejestrowanym za granicą lub przez przedsiębiorcę zagranicznego między miejscami położonymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; transport kombinowany – przewóz rzeczy, podczas którego samochód ciężarowy, przyczepa, naczepa z jednostką ciągnącą lub bez jednostki ciągnącej, nadwozie wymienne lub kontener 20-stopowy lub większy korzysta z drogi w początkowym lub końcowym odcinku przewozu, a na innym odcinku z usługi kolei, żeglugi śródlądowej lub transportu morskiego, przy czym odcinek morski przekracza 100 km w linii prostej; odcinek przewozu początkowego lub końcowego oznacza przewóz: pomiędzy punktem, gdzie rzeczy są załadowane, i najbliższą odpowiednią kolejową stacją załadunkową dla odcinka początkowego oraz po-między najbliższą odpowiednią kolejową stacją wyładunkową a punk-tem, gdzie rzeczy są wyładowane, dla końcowego odcinka lub wewnątrz promienia nieprzekraczającego 150 km w linii prostej ze śródlądowego lub morskiego portu załadunku lub wyładunku; międzynarodowy transport kombinowany – transport kombinowany, pod-czas którego następuje przekroczenie granicy Rzeczypospolitej Polskiej; przewoźnik drogowy – przedsiębiorca uprawniony do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego; zagraniczny przewoźnik drogowy – zagraniczny przedsiębiorca uprawniony do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego na podstawie przepisów obowiązujących w państwie, w którym znajduje się jego siedziba; licencja – decyzja administracyjna wydana przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego lub określony w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego; zezwolenie – decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do spraw transportu, Głównego Inspektora Transportu Drogowego lub określony w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca przewoźnika drogowego do wykonywania określonego rodzaju transportu drogowego; zezwolenie zagraniczne – dokument otrzymany na podstawie umowy międzynarodowej od właściwego organu innego państwa lub organizacji międzynarodowej przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej przekazywany przewoźnikowi drogowemu i upoważniający go do wykonywania międzynarodowego transportu drogowego, jednokrotnie lub wielokrotnie, do lub z terytorium państwa określonego w zezwoleniu lub tranzytem przez jego terytorium; formularz jazdy – dokument wydawany na podstawie art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem (Dz. Urz. UE L 74 z str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 1, str. 306, z późn. zm.) oraz na podstawie umowy w sprawie międzynarodowych okazjonalnych przewozów pasażerów auto-karami i autobusami (Umowa INTERBUS), sporządzonej w Brukseli dnia 11 grudnia 2000 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 114, poz. 1076); certyfikat kompetencji zawodowych – dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji i wiedzy niezbędnych do podjęcia i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego; obowiązki lub warunki przewozu drogowego – obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy o transporcie drogowym oraz: rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. L 370 z str. 21), rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem, rozporządzenia Rady (EWG) nr 881/92 z dnia 26 marca 1992 r. w sprawie dostępu do rynku drogowych przewozów rzeczy we Wspólnocie, na lub z terytorium Państwa Członkowskiego lub w tranzycie przez jedno lub więcej Państw Członkowskich (Dz. Urz. L 95 z str. 1–7), rozporządzenia Rady (EWG) nr 3118/93 z dnia 25 października 1993 r. ustanawiającego warunki wykonywania w Państwie Członkowskim usług krajowego transportu drogowego rzeczy przez przewoźników niemających siedziby w tym państwie członkowskim (Dz. Urz. L 279 z str. 1–16), rozporządzenia Rady (WE) nr 12/98 z dnia 11 grudnia 1997 r. ustanawiającego warunki dostępu przewoźników niemających stałej siedziby w Państwie Członkowskim do transportu drogowego osób w Państwie Członkowskim (Dz. Urz. L 4 z str. 10–14), rozporządzenia Komisji (WE) nr 2121/98 z dnia 2 października 1998 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzeń Rady (EWG) nr 684/92 i (WE) nr 12/98 w zakresie dokumentów dla przewozu osób autokarem i autobusem (Dz. Urz. L 268 z str. 10–26), rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniające dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 1255/97 (Dz. Urz. L 3 z str. 1–44), rozporządzenia (WE) nr 561/2006, rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz. Urz. L 190 z str. 1–98), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczą-ce warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz. Urz. L 300 z str. 51–71), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do ©Kancelaria Sejmu s. 7/100 2013-02-22 rynku międzynarodowych przewozów drogowych (Dz. Urz. L 300 z str. 72–87), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 z dnia 21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (Dz. Urz. L 48 z str. 19), ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe, ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2012 r. poz. 391 i 951), ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn. ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2012 r. poz. 1155), ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494, z późn. ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywie-nia (Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914, z późn. ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszcza-niu odpadów (Dz. U. Nr 124, poz. 859, z 2010 r. Nr 28, poz. 145 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622), ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 i Nr 228, poz. 1368), ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecz-nych (Dz. U. Nr 227, poz. 1367 i Nr 244, poz. 1454), wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych w zakresie przewozu drogowego. Podstawowe pojęcia dotyczące czasu pracy zgodnie z rozporządzeniem 561/2006 przewóz drogowy – oznacza każdą podróż odbywaną w całości lub części po drogach publicznych przez pojazd, z ładunkiem lub bez, używanym do przewozu osób lub rzeczy; pojazd – oznacza pojazd silnikowy, ciągnik, przyczepę lub naczepę albo zespół tych pojazdów, zdefiniowanych w następujący sposób: pojazd silnikowy: pojazd z własnym napędem, poruszający się po drogach, inny niż pojazdy stale poruszające się po szynach i zwykle używany do przewozu osób lub rzeczy, ciągnik: pojazd z własnym napędem, poruszający się po drogach, inny niż pojazd stale poruszający się po szynach i skonstruowany specjalnie do ciągnięcia, pchania lub poruszania przyczep, naczep, urządzeń lub maszyn; przyczepa: pojazd skonstruowany do sprzęgania go z pojazdem silnikowym lub ciągnikiem; naczepa: przyczepa bez przedniej osi sprzęgana w taki sposób, że znaczna cześć jej ciężaru i ciężaru jej ładunku spoczywa na ciągniku lub pojeździe silnikowym; kierowca – oznacza osobę, która prowadzi pojazd nawet przez krótki okres, lub która jest przewożona w pojeździe w celu podjęcia w ramach swoich obowiązków jego prowadzenia w razie potrzeby; przerwa – oznacza okres, w którym kierowca nie może prowadzić pojazdu ani wykonywać żadnej innej pracy, wykorzystywany wyłącznie do wypoczynku; inna praca oznacza czynności zdefiniowane jako czas pracy w art. 3 lit. a) dyrektywy 2002/15/WE, z wyjątkiem „prowadzenia pojazdu”, włącznie z wszelką pracą dla tego samego lub innego pracodawcy ,w sektorze transportowym lub poza nim; odpoczynek oznacza nieprzerwany okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem; dzienny okres odpoczynku – oznacza dzienny okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem i obejmuje regularny dzienny okres odpoczynku lub skrócony dzienny okres odpoczynku: regularny dzienny okres odpoczynku oznacza nieprzerwany odpoczynek trwający co najmniej 11 godzin. Alternatywnie, regularny dzienny okres odpoczynku można wykorzystać w dwóch częściach, z których pierwsza musi nieprzerwanie trwać co najmniej 3 godziny a druga co najmniej 9 godzin, skrócony dzienny okres odpoczynku – oznacza nieprzerwany odpoczynek trwający co najmniej 9 godzin, ale krócej niż 11 godzin; tygodniowy okres odpoczynku – oznacza tygodniowy okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem i obejmuje regularny tygodniowy okres odpoczynku lub skrócony tygodniowy okres odpoczynku: regularny tygodniowy okres odpoczynku oznacza odpoczynek trwający co najmniej 45 godzin, skrócony tygodniowy okres odpoczynku oznacza odpoczynek trwający krócej niż 45 godziny, który można, na warunkach ustalonych w art. 8 ust. 6, skrócić do nie mniej niż 24 kolejnych godzin; tydzień oznacza okres od godz. w poniedziałek do godz. w niedzielę; czas prowadzenia pojazdu oznacza czas trwania czynności prowadzenia pojazdu zarejestrowany: automatycznie lub półautomatycznie przez urządzenia rejestrujące określone w załącznikach I i IB do rozporządzenia (EWG) nr 3821/85; lub ręcznie, zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 3821/85; dzienny czas prowadzenia pojazdu oznacza łączny czas prowadzenia pojazdu od zakończenia jednego dziennego okresu odpoczynku do rozpoczęcia następnego dziennego okresu odpoczynku lub pomiędzy dziennym okresem odpoczynku a tygodniowym okresem odpoczynku; tygodniowy czas prowadzenia pojazdu oznacza łączny czas prowadzenia pojazdu w ciągu tygodnia; dopuszczalna masa całkowita oznacza maksymalną dopuszczalną roboczą masę pojazdu z pełnym ładunkiem; regularne przewozy osób oznacza krajowe lub międzynarodowe usługi zdefiniowane w art. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem (1); załoga kilkuosobowa oznacza sytuację, w której w trakcie każdego okresu prowadzenia pojazdu pomiędzy dwoma kolejnymi dziennymi okresami odpoczynku, lub pomiędzy dziennym okresem odpoczynku a tygodniowym okresem odpoczynku, w pojeździe przebywa co najmniej dwóch kierowców w celu prowadzenia pojazdu. Przez pierwszą godzinę obsady kilkuosobowej obecność innego kierowcy lub kierowców jest fakultatywna, ale przez pozostałą część tego okresu jest obowiązkowa; Podstawowe pojęcia zgodne z ustawą prawo o ruchu drogowym droga – wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt; droga publiczna – droga w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. droga wewnętrzna – droga w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych; droga twarda – drogę z jezdnią o nawierzchni bitumicznej, betonowej, kostkowej, klinkierowej lub brukowej oraz z płyt betonowych lub kamienno-betonowych, jeżeli długość nawierzchni przekracza 20 m; inne drogi są drogami gruntowymi; autostrada – drogę dwujezdniową, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi, na której nie dopuszcza się ruchu poprzecznego, przeznaczoną tyl-ko do ruchu pojazdów samochodowych, z wyłączeniem czterokołowca, któ-re na równej, poziomej jezdni mogą rozwinąć prędkość co najmniej 40 km/h, w tym również w razie ciągnięcia przyczep; droga ekspresowa – drogę dwu- lub jedno-jezdniową, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi, na której skrzyżowania występują wyjątkowo, przeznaczoną tylko do ruchu pojazdów samochodowych, z wyłączeniem czterokołowca; droga dla rowerów – drogę lub jej część przeznaczoną do ruchu rowerów, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi; droga dla rowerów jest od-dzielona od innych dróg lub jezdni tej samej drogi konstrukcyjnie lub za pomocą urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego; pas ruchu dla rowerów – część jezdni przeznaczoną do ruchu rowerów w jednym kierunku, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi; śluza dla rowerów – część jezdni na wlocie skrzyżowania na całej szerokości jezdni lub wybranego pasa ruchu przeznaczona do zatrzymania rowerów w celu zmiany kierunku jazdy lub ustąpienia pierwszeństwa, oznaczona odpowiednimi znakami drogowymi; jezdnia – część drogi przeznaczoną do ruchu pojazdów; określenie to nie do-tyczy torowisk wydzielonych z jezdni; pas ruchu – każdy z podłużnych pasów jezdni wystarczający do ruchu jednego rzędu pojazdów wielośladowych, oznaczony lub nieoznaczony znakami drogowymi; pobocze – część drogi przyległą do jezdni, która może być przeznaczona do ruchu pieszych lub niektórych pojazdów, postoju pojazdów, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt; chodnik – część drogi przeznaczoną do ruchu pieszych; skrzyżowanie – przecięcie się w jednym poziomie dróg mających jezdnię, ich połączenie lub rozwidlenie, łącznie z powierzchniami utworzonymi przez takie przecięcia, połączenia lub rozwidlenia; określenie to nie dotyczy przecięcia, połączenia lub rozwidlenia drogi twardej z drogą gruntową, z drogą stanowiącą dojazd do obiektu znajdującego się przy drodze lub z drogą wewnętrzną; przejście dla pieszych – powierzchnię jezdni, drogi dla rowerów lub torowiska przeznaczoną do przechodzenia przez pieszych, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi; przejazd dla rowerzystów – powierzchnię jezdni lub torowiska przeznaczoną do przejeżdżania przez rowerzystów, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi; przystanek – miejsce zatrzymywania się pojazdów transportu publicznego, oznaczone odpowiednimi znakami drogowymi; tunel – budowlę na drodze, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi; obszar zabudowany – obszar oznaczony odpowiednimi znakami drogowymi; strefa zamieszkania – obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi; strefa ruchu – obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi; uczestnik ruchu – pieszego, kierującego, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze; pieszy – osobę znajdującą się poza pojazdem na drodze i niewykonującą na niej robót lub czynności przewidzianych odrębnymi przepisami; za pieszego uważa się również osobę prowadzącą, ciągnącą lub pchającą rower, motorower, motocykl, wózek dziecięcy, podręczny lub inwalidzki, osobę poruszającą się w wózku inwalidzkim, a także osobę w wieku do 10 lat kierującą rowerem pod opieką osoby dorosłej; kolumna pieszych – zorganizowaną grupę pieszych prowadzoną przez kierownika lub dowódcę; Podstawowe pojęcia przydatne w szkoleniach kierowców kurs na przewóz rzeczy – określenie oznaczające kursy organizowane na podstawie poprzedniej ustawy o transporcie drogowym do dnia r. Również określenie potoczne kursów na przewóz rzeczy na nowych zasadach dla kierowców zawodowych. świadectwo kwalifikacji zawodowej – dokument potwierdzający uzyskanie uprawnień do pracy na stanowisku kierowcy zawodowego. Wydany po kursie lub szkoleniu w zakresie: kwalifikacji wstępnej przyspieszonej, kwalifikacji wstępnej uzupełniająca przyspieszonej, kwalifikacji wstępnej, kwalifikacji wstępnej uzupełniająca, szkolenia okresowego kierowców zawodowych, kierujący – osobę, która kieruje pojazdem lub zespołem pojazdów, a także osobę, która prowadzi kolumnę pieszych, jedzie wierzchem albo pędzi zwierzęta pojedynczo lub w stadzie; kierowca – osobę uprawnioną do kierowania pojazdem silnikowym lub mo-torowerem; szczególna ostrożność – ostrożność polegającą na zwiększeniu uwagi i do-stosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie rea-gowanie; ustąpienie pierwszeństwa – powstrzymanie się od ruchu, jeżeli ruch mógłby zmusić innego kierującego do zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości, a pieszego – do zatrzymania się, zwolnienia lub przy-spieszenia kroku; ruch kierowany – ruch otwierany i zamykany za pomocą sygnalizacji świetlnej albo przez uprawnioną osobę; niedostateczna widoczność – widoczność występującą od zmierzchu do świ-tu, a także w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza od świtu do zmierzchu; 26) wymijanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub uczestnika ru-chu poruszającego się w przeciwnym kierunku; omijanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok nieporuszającego się pojaz-du, uczestnika ruchu lub przeszkody; wyprzedzanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub uczestnika ruchu poruszającego się w tym samym kierunku; zatrzymanie pojazdu – unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające nie dłużej niż 1 minutę, oraz każ-de unieruchomienie pojazdu wynikające z tych warunków lub przepisów; postój pojazdu – unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające dłużej niż 1 minutę; pojazd – środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane; pojazd silnikowy – pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego; pojazd samochodowy – pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego; pojazd wolnobieżny – pojazd silnikowy, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h, z wyłączeniem ciągnika rolniczego; pojazd członowy – zespół pojazdów składający się z pojazdu silnikowego złączonego z naczepą; pojazd nienormatywny – pojazd lub zespół pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładunku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach o drogach publicznych, lub którego wymiary lub rzeczywista masa całkowita wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach niniejszej ustawy; ładunek niepodzielny – ładunek, który bez niewspółmiernie wysokich kosztów lub ryzyka powstania szkody nie może być podzielony na dwa lub więcej mniejszych ładunków; pilot – osobę odpowiedzialną za zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz minimalizację utrudnień w ruchu drogowym w czasie przejazdu pojazdu; pojazd specjalny – pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji; pojazd używany do celów specjalnych – pojazd samochodowy przystosowany w sposób szczególny do przewozu osób lub ładunków, używany przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, Policję, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego, Centralne Biuro Antykorupcyjne, Biuro Ochrony Rządu, Straż Graniczną, kontrolę skarbową, Służbę Celną, jednostki ochrony przeciwpożarowej, Inspekcję Transportu Drogowego i Służbę Więzienną; pojazd uprzywilejowany – pojazd wysyłający sygnały świetlne w postaci niebieskich świateł błyskowych i jednocześnie sygnały dźwiękowe o zmiennym tonie, jadący z włączonymi światłami mijania lub drogowymi; określenie to obejmuje również pojazdy jadące w kolumnie, na której początku i na końcu znajdują się pojazdy uprzywilejowane wysyłające dodatkowo sygnały świetlne w postaci czerwonego światła błyskowego; pojazd zabytkowy – pojazd, który na podstawie odrębnych przepisów został wpisany do rejestru zabytków lub znajduje się w wojewódzkiej ewidencji zabytków, a także pojazd wpisany do inwentarza muzealiów, zgodnie z od-rębnymi przepisami; samochód osobowy – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu; autobus – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą; autobus szkolny – autobus przeznaczony do przewozu dzieci do szkoły, barwy pomarańczowej, oznaczony z przodu i z tyłu prostokątnymi tablicami barwy białej, z napisem barwy czarnej „autobus szkolny”; samochód ciężarowy – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą; ciągnik samochodowy – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie wyłącznie do ciągnięcia przyczepy; określenie to obejmuje ciągnik siodłowy i ciągnik balastowy; Podstawowe pojęcia przydatne w szkoleniu kierowców zawodowych kurs na przewóz rzeczy lub osób – potoczne określenie szkolenia lub kursów dla kierowców zawodowych. Prawidłowe określenie kursów lub szkoleń to : kwalifikacja wstępna w zakresie bloku programowego C1,C,C1+E,C+E, kwalifikacja wstępna w zakresie bloku programowego D1,D,D1+E,D+E, kwalifikacja wstępna przyspieszona w zakresie bloku programowego C1,C,C1+E,C+E, kwalifikacja wstępna przyspieszona w zakresie bloku programowego D1,D,D1+E,D+E, kwalifikacja wstępna uzupełniająca w zakresie bloku programowego C1,C,C1+E,C+E, kwalifikacja wstępna uzupełniająca w zakresie bloku programowego D1,D,D1+E,D+E, kwalifikacja wstępna uzupełniająca przyspieszona w zakresie bloku programowego C1,C,C1+E,C+E, kwalifikacja wstępna uzupełniająca przyspieszona w zakresie bloku programowego D1,D,D1+E,D+E, szkolenie okresowe w zakresie bloku programowego C1,C,C1+E,C+E, szkolenie okresowe w zakresie bloku programowego D1,D,D1+E,D+E. czterokołowiec – pojazd samochodowy przeznaczony do przewozu osób lub ładunków, z wyłączeniem samochodu osobowego, ciężarowego i motocykla, którego masa własna nie przekracza: a) w przypadku przewozu rzeczy 550 kg, b) w przypadku przewozu osób 400 kg; czterokołowiec lekki – czterokołowiec, którego masa własna nie przekracza 350 kg i konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h; 43) taksówka – pojazd samochodowy, odpowiednio wyposażony i oznaczony, przeznaczony do przewozu osób w liczbie nie większej niż 9 łącznie z kierowcą oraz ich bagażu podręcznego za ustaloną na podstawie taksometru opłatą; ciągnik rolniczy – pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia rozwijanie prędkości nie mniejszej niż 6 km/h, skonstruowany do używania łącznie ze sprzętem do prac rolnych, leśnych lub ogrodniczych; ciągnik taki może być również przystosowany do ciągnięcia przyczep oraz do prac ziemnych; motocykl – pojazd samochodowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej przekraczającej 50 cm3, dwukołowy lub z bocznym wózkiem – wielośladowy; określenie to obejmuje również pojazd trójkołowy o symetrycznym rozmieszczeniu kół; motorower – pojazd dwu- lub trójkołowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej nieprzekraczającej 50 cm3 lub w silnik elektryczny o mocy nie większej niż 4 kW, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h; rower – pojazd o szerokości nieprzekraczającej 0,9 m poruszany siłą mięśni osoby jadącej tym pojazdem; rower może być wyposażony w uruchamiany naciskiem na pedały pomocniczy napęd elektryczny zasilany prądem o na-pięciu nie wyższym niż 48 V o znamionowej mocy ciągłej nie większej niż 250 W, którego moc wyjściowa zmniejsza się stopniowo i spada do zera po przekroczeniu prędkości 25 km/h; wózek rowerowy – pojazd o szerokości powyżej 0,9 m przeznaczony do przewozu osób lub rzeczy poruszany siłą mięśni osoby jadącej tym pojazdem; wózek rowerowy może być wyposażony w uruchamiany naciskiem na pedały pomocniczy napęd elektryczny zasilany prądem o napięciu nie wyż-szym niż 48 V o znamionowej mocy ciągłej nie większej niż 250 W, które-go moc wyjściowa zmniejsza się stopniowo i spada do zera po przekrocze-niu prędkości 25 km/h; wózek inwalidzki – pojazd konstrukcyjnie przeznaczony do poruszania się osoby niepełnosprawnej, napędzany siłą mięśni lub za pomocą silnika, któ-rego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do prędkości pieszego; zespół pojazdów – pojazdy złączone ze sobą w celu poruszania się po dro-dze jako całość; nie dotyczy to pojazdów złączonych w celu holowania; kolejka turystyczna – zespół pojazdów składający się z ciągnika rolnicze-go, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h, albo pojazdu wolnobieżnego oraz przyczepy (przyczep) dostosowanej do przewozu osób, wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności w zakresie świadczenia usług turystycznych; przyczepa – pojazd bez silnika, przystosowany do łączenia go z innym pojazdem; przyczepa lekka – przyczepę, której dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 750 kg; naczepa – przyczepę, której część spoczywa na pojeździe silnikowym i obciąża ten pojazd; masa własna – masę pojazdu z jego normalnym wyposażeniem, paliwem, olejami, smarami i cieczami w ilościach nominalnych, bez kierującego; dopuszczalna masa całkowita – największą określoną właściwymi warun-kami technicznymi masę pojazdu obciążonego osobami i ładunkiem, do-puszczonego do poruszania się po drodze; rzeczywista masa całkowita – masę pojazdu łącznie z masą znajdujących się na nim rzeczy i osób; dopuszczalna ładowność – największą masę ładunku i osób, jaką może prze-wozić pojazd, która stanowi różnicę dopuszczalnej masy całkowitej i masy własnej pojazdu; nacisk osi – sumę nacisków, jaką na drogę wywierają koła znajdujące się na jednej osi; VIN – numer identyfikacyjny pojazdu nadany i umieszczony przez produ-centa; urządzenie rejestrujące – stacjonarne, przenośne albo zainstalowane w po-jeździe albo na statku powietrznym urządzenie ujawniające i zapisujące za pomocą technik utrwalania obrazów naruszenia przepisów ruchu drogowego przez kierujących pojazdami; kategoria pojazdu – klasyfikację pojazdu według wymagań homologacyjnych; maksymalna masa całkowita – największą masę pojazdu obciążonego osobami i ładunkiem, określoną przez producenta pojazdu; nowy pojazd – pojazd fabrycznie nowy, który nie był zarejestrowany; państwo członkowskie – państwo członkowskie Unii Europejskiej, Kon-federację Szwajcarską lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym; pojazd kompletny – pojazd, który w celu spełnienia wymagań technicznych oraz uzyskania założonych cech użytkowych nie wymaga kompletacji; pojazd marki „SAM” – pojazd zbudowany przy wykorzystaniu nadwozia, podwozia lub ramy, konstrukcji własnej; pojazd produkowany w małych seriach – pojazd produkowany w limitowanej liczbie, określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 3; pojazd niekompletny – pojazd, który w celu spełnienia wymagań technicznych oraz uzyskania założonych cech użytkowych powinien przejść co najmniej jeden etap kompletacji; pojazd skompletowany – pojazd, który w celu spełnienia wymagań technicznych oraz uzyskania założonych cech użytkowych powstał w wyniku co najmniej jednego etapu kompletacji; pojazd z końcowej partii produkcji – pojazd będący częścią zapasów producenta, który nie spełnia wymagań technicznych z powodu zmiany warunków stanowiących podstawę do wydania świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu pojazdu, a świadectwo to utraciło ważność; przedmiot wyposażenia lub część – rozumie się przez to układ, oddzielny zespół techniczny lub część, podlegające wymaganiom technicznym określonym w dziale III, rozdziale 1a i 1b, przepisach Unii Europejskiej dotyczących badań homologacyjnych lub regulaminach EKG ONZ, przeznaczone do zastosowania w pojeździe; świadectwo homologacji typu – świadectwo homologacji typu EKG ONZ, świadectwo homologacji typu pojazdu, świadectwo homologacji typu WE; świadectwo homologacji typu EKG ONZ – dokument wydany przez właściwy organ państwa – strony Porozumienia dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań, sporządzonego w Genewie dnia 20 marca 1958 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 104, poz. 1135 i 1136), zwanego dalej „Porozumieniem”, stwierdzający, że typ przedmiotu wyposażenia lub części spełnia wymagania procedury homologacji typu EKG ONZ określone w regulaminach Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) stanowiących załączniki do tego Porozumienia; świadectwo homologacji typu pojazdu – dokument wydany przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej stwierdzający, że typ pojazdu spełnia wymagania procedury homologacji typu pojazdu; świadectwo homologacji typu WE – dokument wydany przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzający, że typ pojazdu, typ przedmiotu jego wyposażenia lub części, spełnia wymagania procedury homologacji typu WE; typ przedmiotu wyposażenia lub części – oznaczenie przedmiotów wyposażenia lub części, spełniających tę samą funkcję w pojeździe, które nie różnią się od siebie pod względem istotnych cech mających wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego lub ochronę środowiska, jeżeli wymagania określone w przepisach UE dotyczących badań homologacyjnych lub regulaminy EKG ONZ nie stanowią inaczej; świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu – dokument wy-dany przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzający, że pojazd spełnia odpowiednie warunki lub wymagania techniczne procedury dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu; świadectwo homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem – dokument wydany przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej stwierdzający, że sposób montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem oraz elementy tej instalacji spełniają wymagania procedury homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem; typ pojazdu – oznaczenie pojazdów jednej kategorii pojazdu, które nie różnią się od siebie pod względem istotnych cech, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 5; wprowadzenie do obrotu – odpłatne albo nieodpłatne przekazanie pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej użytkownikowi; wariant pojazdu – oznaczenie pojazdów jednego typu, które nie różnią się od siebie co najmniej pod względem istotnych cech, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 5; wersja pojazdu – oznaczenie pojazdów jednego wariantu, o kompletacji określonej w opisie technicznym typu pojazdu w świadectwie homologacji typu pojazdu albo świadectwie homologacji typu WE pojazdu; tramwaj – pojazd przeznaczony do przewozu osób lub rzeczy zasilany energią elektryczną, poruszający się po szynach na drogach publicznych; trolejbus – autobus przystosowany do zasilania energią elektryczną z sieci trakcyjnej. Chcesz wiedzieć więcej, napisz do nas lub przejdź do działu: pytania i odpowiedzi W serwisie stosujemy pliki cookies w celu gromadzenia danych statystycznych, prawidłowego funkcjonowania niektórych elementów serwisu oraz emisji reklam. Pliki te mogą być umieszczane na Państwa urządzeniach służących do odczytu stron. Korzystając z naszej strony wyrażacie Państwo zgodę na używanie cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. . 284 449 285 216 196 105 111 210

prawo jazdy teoria najważniejsze rzeczy